Walcz po to, aby zginąć

"Igrzyska śmierci"
  


Autor: Suzanne Collins

Tytuł oryginału: The Hunger Games

Cykl: Igrzyska śmierci (tom 1)

Liczba stron: 352

Wydawnictwo: Media Rodzina

Data wydania: 21 marzec 2012

     Wyobraź sobie, że mieszkasz w kraju, w którym nie masz nic do gadania. W kraju, w którym wszystkich mieszkańców sterują niczym pionki w paskudnej, nierównej grze. W kraju, który poświęca niewinnych ludzi, by na każdym kroku przypomnieć, że w oczach innych jesteś jedynie wrzodem na organizmie narodu. Co robisz? Zgadzasz się na wszystkie krzywdy, które dzieją się na Twoich oczach? Zaciskasz zęby? A może jako jedyny/a stajesz przeciwko choremu systemowi?

"I niech los zawsze wam sprzyja"

     Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem z Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Władze dla przypomnienia ludziom przeszłości, zmuszają podległe im rejony do corocznej daniny. Daniną okazuje się być chłopiec i dziewczyna między dwunastym, a osiemnastym rokiem życia, którzy mają wziąć udział w Głodowych Igrzyskach- krwawej jatce, w której dwudziestu czterech trybutów walczy na śmierć i życie na oczach całego Panem.

Główną bohaterką jest Katniss Everdeen- szesnastoletnia dziewczyna, która po śmierci swojego ojca, mieszka razem z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów, gdzie słodycze dla dzieci są rzeczą nieosiągalną, a każdą żywność ocenia się na wagę złota. Z powodu załamania nerwowego swojej matki, zmuszona jest ona stać się z dnia na dzień głową rodziny i zdobywać żywność, by mogły przetrwać, co stanowi ogromny wyczyn. Wkrótce jednak Katniss przekona się, że czeka ją coś znacznie gorszego niż polowanie na dziką zwierzynę...

     W końcu zdecydowałam się przeczytać słynną trylogię Suzanne Collins, a to dlatego, że jak większość z Was wie, niebawem do kin trafi druga część "Kosogłosa", więc chyba lepszego pretekstu na przeczytanie bestsellerowej  serii nie mogłam znaleźć. Tylko, że teraz siedzę przed monitorem laptopa i zupełnie nie wiem co napisać, skoro o tym tryptyku powiedziano już wszystko. No nic, pozostaje mi jedynie wyrazić swoją własna opinię, która jak sądzę, będzie się pokrywać z wrażeniami większości czytelników.

"Niszczenie jest znacznie łatwiejsze od tworzenia"

      Na samym początku muszę przyznać, że gdy skończyłam czytać pierwszy tom "Igrzysk śmierci" byłam w podwójnym szoku. Pierwszy szok był spowodowany tym, co totalitaryzm potrafi zrobić ze społeczeństwem. Co władza jest w stanie zrobić, by przypomnieć ludziom, że są tylko marionetkami w ich rękach. Byłam wręcz przerażona tym co znalazłam wewnątrz tej książki, mimo iż zdawałoby się, że nie przeżyję żadnego efektu zaskoczenia, zważywszy, że oglądałam filmy i de facto prawie całą historię już znam. Jednak mimo to, odczułam większe emocje, niżeli przy oglądaniu historii na dużym ekranie. Z kolei drugi szok przeżyłam praktycznie w tym samym momencie co pierwszy, bowiem byłam pełna podziwu dla autorki, która wymyśliła coś tak drastycznego, a zarazem na tyle prawdziwego, że wcale bym się nie zdziwiła, gdyby za kilkadziesiąt lat takie coś miało miejsce na naszej planecie. I wiecie co? Ogromnie się ciesze, że jednak zwlekałam z przeczytaniem tej trylogii, bo to co dzieje się na kartach tej powieści o wiele bardziej przypomina współczesny świat niżeli jeszcze kilka lat temu.

     To co najbardziej przypadło mi do gustu, to zastosowanie przez Collins narracji pierwszoosobowej. O ile taki zabieg nie we wszystkich pozycjach wydawniczych mi odpowiada, o tyle w tej zwiększa autentyczność całej oprawy. Dzięki temu poznajemy dokładnie wszystkie emocje i uczucia, które towarzyszą Katniss w danej chwili. Nic przed nami nie ukrywa, tylko wyraża swoje zdanie na temat okrutnej rzeczywistości. Mamy możliwość obserwować jej wszystkie obawy i wątpliwości, przez co nawiązujemy z nią niewyobrażalnie silną więź. Jednak to, że poznajemy tylko jej punkt widzenia, sprawia, że obraz innych bohaterów jest jakby niekompletny. Dowiadujemy się o nich tylko tyle, ile Katniss zechce nam opowiedzieć. W moim odczuciu innych bohaterów było odrobinę za mało.

     Siłą napędową dla tej książki bez wątpienia stanowią opisy igrzysk. Nie są one makabryczne ani dosadne, ale właśnie o to w tym chodzi, aby odrobinę przestraszyć, ale nie sparaliżować, by czytelnikowi zostawić pole do popisu na przemyślenia i refleksje. Mimo to, nie oczekujcie, że trafiliście na dystopię jakich wiele. O nie! Ta dystopia jest zupełnie inna. Trzyma człowieka na krawędzi fotela. Dzięki niej siedzimy jak na szpilkach, ale i tak nie jesteśmy przygotowani na to, co się wydarzy za moment. Istny majstersztyk w swoim gatunku. I pomyśleć, że to dopiero początek...

     Język z kolei jest dosyć prosty, przystępny, plastyczny i łatwy w odbiorze, i słusznie, bo gdyby autorka siliła się na nie wiadomo jakie metafory czy wymyślne sformułowania, to momentalnie straciłaby ona w moich oczach, a tak wszystko zostało idealnie wyważone i wylane na papier z iście chirurgiczną precyzją. 

     Warto także wspomnieć o pomału rodzącej się miłości między dwojgiem nastolatków. Autorka wątek ten sprawnie wplotła w całość, dzięki czemu nie przytłacza on, ani nie zakłóca głównych wydarzeń. Jest to tak naprawdę ukazany zalążek jakiegokolwiek uczucia, przez co nie wiadomo co jest prawdą, a co imaginacją, także szalenie jestem ciekawa jak autorka poprowadziła tę znajomość w kolejnych tomach.

- Już jestem twój. Co ze mną zrobisz?
- Ukryję cię tam, gdzie nie spotka cię nic złego.

     Podsumowując, jest to wspaniała, przerażająca powieść momentami jeżąca nam włos na głowie.Wywołuje na chwilkę na naszej twarzy szczery uśmiech, by następnie sprawić, abyśmy obgryzali paznokcie z nerwów przez zaskakujące zwroty akcji. Także jeśli jeszcze nie czytaliście, to wiedz, że dużo tracicie i jak najprędzej powinniście nadrobić tą karygodną zaległość, do czego oczywiście serdecznie zachęcam.

Ocena: 9/ 10

 * wszystkie cytaty pochodzą z książki