W całym kraju spodziewajcie się wysokiej temperatury...

 "W pierścieniu ognia"

Autor: Suzanne Collins
Tytuł oryginału: Catching Fire
Seria: Igrzyska śmierci (tom 2) 
Liczba stron: 360
Wydawnictwo: Media Rodzina
Data wydania: 1 sierpień 2012
Cena okładkowa: 29,99 zł








     Tak, będzie gorąco, a to wszystko za sprawą Suzanne Collins, która postanowiła przysmażyć nas trochę żywym ogniem przy pomocy drugiej części słynnej trylogii "Igrzysk  śmierci", która jest doskonała pod każdym względem.

     Autorka trochę podąża tropem, którym podążała w poprzedniej części, gdyż mamy tutaj powtórkę z rozrywki- turniej Głodowych Igrzysk, tylko z tą różnica, że edycję specjalną zwaną Trzecim Ćwierćwieczem Poskromienia, w którym to prezydent Snow postanawia umieścić na arenie wszystkich żyjących osobników obu płci, którzy do tej pory wygrali igrzyska w poszczególnych dystryktach, aby tym samym pokazać społeczeństwu, że nie ma nikogo kto podważyłby siłę kapitolińskiego totalitaryzmu. Skąd taki pomysł? Ano stąd, iż wiele osób w Kapitolu scenę z jagodami nie uznali jako przejaw miłości, tylko jako dowód buntu. Doskonale zatem wiadomo co oznacza to dla naszej zwycięskiej pary...
Zanim jednak turniej dojdzie do skutku, Katniss i Peeta są zmuszeni wziąć udział w corocznym Tournée Zwycięzców, podczas którego odwiedzają poszczególne dystrykty zmarłych trybutów, aby po części odreagować to, co działo się na arenie. Jednak nie łatwo jest dojść do siebie po masakrze, która rozgrywała się na ich oczach...

     Muszę Wam się przyznać, iż miałam pewne obawy co do kontynuacji IŚ, gdyż wiadome jest to, że kontynuacje zazwyczaj są nieco gorsze od swoich poprzedniczek. Najwidoczniej jednak ten tryptyk jest odstępstwem od reguły, bowiem z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że "W pierścieniu ognia" przypadło mi do gustu o wiele bardziej niż tom pierwszy, gdyż w tej części mamy więcej akcji, więcej tragicznych wydarzeń, a co za tym idzie rozlewu krwi, więcej plotek i tajemnic. 

(...) Jeśli umrzesz, a ja przeżyję, w Dwunastym Dystrykcie nie będzie dla mnie życia, bo ty jesteś całym moim życiem. Już nigdy nie odnajdę szczęścia. - Chcę zaprotestować, ale kładzie palec na moim ustach.

      Tego czego zabrakło mi w części pierwszej, to bohaterów. Tutaj natomiast Collins wspięła się na wyżyny swoich możliwości i nieco bardziej skupiła się na przeżyciach zarówno Katniss, jak i innych newralgicznych bohaterów, dodając przy tym dużo nowych ciekawych kreacji. Autorka postawiła tym razem na Katniss bardziej emocjonalną. Dużo czytamy na temat tego jak odnajduję się w sytuacji, w której to prezydent Snow grozi jej rodzinie i najbliższym. Dowiadujemy się o niej wszystkiego, przez co robi nam się jeszcze bardziej bliższa. Oto przed naszymi oczami pojawia się dziewczyna, która rzeczywiście zaczyna igrać z ogniem. Dziewczyna, która z dnia na dzień, ku swojemu zdziwieniu, zupełnie nieświadomie staje się kosogłosem, który już niebawem rozwinie swoje skrzydła.

     Poza tym warto też wspomnieć o trójkącie miłosnym, którzy tworzy Katniss, Gale i Peeta. W tej części jest on bardziej namacalny, szalenie pociągający, co tylko dodaje smaczku całej lekturze. Ciągle kibicujemy Katniss i podświadomie układamy jedne z możliwych rozwiązań całej tej pokręconej, miłosnej oprawy. 

- Powinieneś mnie budzić- zauważam i rozmyślam o tym, że w kiepską noc potrafię wyrwać Peetę ze snu nawet dwa albo trzy razy. I o tym, ile czasu niekiedy potrzeba, żeby mnie uspokoić.
- To nie jest konieczne. Moje koszmary zazwyczaj wiążą się z utratą ciebie- wyznaje. -Dochodzę do siebie, kiedy sobie uświadamiam, że jesteś przy mnie.

     W tym tomie także pojawia się obraz rewolucji, który wychyla się poza tłum i co za tym idzie, odgrywa kluczową rolę. W poszczególnych dystryktach zaczynają wybuchać rebelie, wzmaga się bunt i terror. Wierzcie mi, dzieje się i to bardzo dużo. 
Swoje zrobił zabieg fabularny zwany cliffhangerem, czyli inaczej nagłe zawieszenie akcji w sytuacji pełnej napięcia, w której bohaterowie znajdują się w trudnej sytuacji. Tak kończy się praktycznie każdy rozdział, co zmusza, aby czytać dalej. Zakończenie z kolei jest nieprzewidywalne, zakończone w najmniej oczekiwanym momencie.

     Powieściopisarka w drugim tomie posługuje się przystępnym, stosunkowo nieskomplikowanym językiem, jak w poprzedniej części. I nie trzeba jakiegoś intelektualisty, aby stwierdzić, że Collins potrafi pisać i wciągnąć czytelnika do swojego nieidealnego świata, w którym panuje chaos i głód. Trzeba nagrodzić autorkę wielkimi brawami również za konkrety. Skupia się tylko i wyłącznie na nich, a nie na bzdetach. W książce ze świecą szukać jakiegoś przypadkowego, nic nie znaczącego dla całości zdarzenia czy opisu. Ta książka została przemyślana od samego początku do końca i odpowiednio wyważona, dzięki czemu do ręki dostajemy pyszną miksturę dla naszej wyobraźni.

     Co tu dużo mówić, jestem urzeczona tą pozycją. Jest ona wspaniała, cudowna, nieprześcigniona pod wieloma względami i przede wszystkim uniwersalna, gdyż gwarantuję, że każdy w jej wnętrzu znajdzie swoją zagubioną perłę. Tym, którzy jeszcze nie czytali, serdecznie polecam!

Ocena: 9/10 

 

* cytaty pochodzą z książki (str. 323; 84)