Pomyłki są wrotami odkryć

Love, Rosie

Autor: Cecelia Ahern
Tytuł oryginału: When Rainbows End (Na końcu tęczy) 
Liczba stron: 512
Wydawnictwo: Akurat
Data wydania: 3 grudzień 2014




 



     Wiele nastolatków twierdzi, że nie ma czegoś takiego jak przyjaźń między kobietą, a mężczyzną, że z czasem jedna ze stron się zakocha i w związku z tym "przyjaźń" zmienia znaczenie. Inni zaś twierdzą, że przyjaźń damsko- męska istnieje wzorując się chociażby na przyjaźni Harrego z Hermioną (i co z tego, że to książka?) i w tym przypadku prawdziwy przyjaciel jest cenniejszy niżeli miłostki. W końcu kochankowie odchodzą, a prawdziwa bratnia dusza zostaje. Kto zatem ma rację? I czy rzeczywiście nie można ze sobą tego połączyć?

     Alex i Rosie znają się od dzieciństwa. Wszędzie chodzą razem, siedzą w jednej ławce, śpią w jednym śpiworze- są nierozłączni. Któregoś jednak dnia ta idylla zostaje zachwiana przez fakt, iż rodzice Alexa przenoszą się z Dublina do Bostonu, a jako że Alex nie ma wyjścia, jedzie razem z nimi. Oczekuje tam przybycia Rosie, która wraz z nim chce rozpocząć studia. Niestety życie zadaje Rosie okrutny cios, przez co dziewczyna musi zrezygnować z wyjazdu do Ameryki i co za tym idzie, ze swoich marzeń...

     Jak potoczy się historia dwojga ludzi, których połączyła magiczna więź? Czy wielka przyjaźń przerodzi się w coś więcej? Czy ich kontakt przetrwa lata i tysiące kilometrów, które ich od siebie dzielą? Tak, to jest ta scena, w której dajecie nogę... do księgarni (bądź biblioteki) ;)

Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki robią się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo się zgubić.
W życiu nie ma nic pewnego, ale wiem jedno: trzeba ponosić konsekwencje swoich czynów, wziąć za nie odpowiedzialność. 

     Książkę Cecelii Ahern kupiłam już jakiś czas temu, ale nie sięgnęłam po nią od razu, gdyż chciałam, aby szał, który na nią zapanował, nieco ucichł. Tylko, że ostatnio zauważyłam, że mimo upływu czasu, "Love, Rosie" cieszy się nadal ogromną popularnością. Ale szczerze? Wcale się nie dziwię. Jednak zacznijmy od początku.

     Moje początki z zapoznaniem się tej historii nie mogę zaliczyć do udanych. Jest to bowiem powieść epistolarna, czyli napisana w formie listów, e- maili, kartek okolicznościowych czy też SMS- ów. Na samym początku strasznie mnie to rozpraszało i nie pozwalało w pełni skupić się na rozgrywanych wydarzeniach. Błądziłam jak to dziecko we mgle. Dopiero z czasem odnalazłam rytm, wgryzłam się we wszystkie wydarzenia i od tego momentu czytanie przebiegało mi w tempie iście ekspresowym.

     Na uwagę zasługują tu bohaterowie, ale nie tylko główni, gdyż tak naprawdę każdy bohater został wykreowany po mistrzowsku. Mamy Rosie, która przez całe życie szuka szczęścia i swojego miejsca na Ziemi. Czasem marudzi, ale jednak wciąż walczy o siebie i o swoje marzenia. Mamy Alexa, który mimo iż ma odpowiedzialne zajęcie, zawsze jest wesoły i wyluzowany. Popełnia błędy jak każdy i często podejmuje istotne decyzje pod wpływem chwili i wbrew sobie, ciągle oszukując się, że jest inaczej. Jest też Ruby (bliska przyjaciółka Rosie), która nieustannie żartuje, motywuje, opieprza i daje solidnego kopniaka do działania. Nie można jej nie polubić. Jest oczywiście wiele innych świetnie przedstawionych kreacji, m.in. Katie, Toby, Gary, Greg, Kevin, Stephanie, Julie. Wiem, że na chwilę obecną, tym, którym jeszcze nie czytali "Love, Rosie", te imiona im nic nie mówią, ale gwarantuję, że gdy tylko zdecydujecie się przeczytać tę pozycję, będziecie mieli do czynienia z istną galerią wielobarwnych postaci.

     Czymże jednak byliby bohaterowie, gdyby brali udział w nudnej, banalnej historyjce? Nie oszukujmy się, tu pierwsze skrzypce gra przede wszystkim historia, która jest nie tyle piękna, co życiowa. "Love, Rosie" to nie książka, od której lepią się łapy przez ciągłe lukrowanie i słodzenie. Nie jet to książka, która wywiewa z pamięci czytelnika zaraz po przeczytaniu. Nie jest to także książka, która trzyma człowieka w napięciu na krawędzi fotela. Jest to natomiast niesamowicie ciepła i szalenie wzruszająca opowieść o miłości i przyjaźni. Jest to także lektura, która podejmuje ciężkie dla niejednego człowieka tematy, gdyż pod płaszczykiem relaksacyjnej historyjki, autorka przemyciła rozważania na temat nastoletniej ciąży, zdrady, śmierci  czy rodzicielstwa. 

     Ahern z ogromną łatwością posługuje się językiem. Każde zdanie układa z gracją, pewnie i odpowiedzialnie dobierając słowa, nie siląc się na żadne niepotrzebne zwroty czy sformułowania. Za pomocą tych słów tworzy zdania, które dla człowieka mogą posłużyć za motto życiowe. Czytając te wywody bohaterów, tylko kiwałam głową w przód i w tył, przez co pod koniec książki mój dźwigacz nie był zachwycony ;) Ale cóż, warto było naruszyć lekko mój jeden z kręgów szyjnych ;)

Ludzkie życie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to nasz czas kiedyś się skończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady.

     No dobrze, w takim razie co mi nie pasowało? Ano to, że autorka manipulowała czasem. W książce co rusz można natknąć się na ogromne, nawet kilkuletnie skoki czasowe, co osobiści mi nie pozwoliło w pełni poznać życia bohaterów. Czasami miałam wrażenie, że są to tylko ochłapy ich życia, spisana ich historia w wersji mini. Już sam fakt, że akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni 50 lat jest dla mnie kosmosem. 

     Jakiś jeszcze zarzut? Otóż, niestety tak. Chodzi mi w tym momencie o myśli bohaterów, które tak naprawdę w przypadku tej pozycji nie istnieją. Co jak co, ale powieść epistolarna jednak im nie sprzyja i właśnie tym faktem byłam nieco zawiedziona. Sami przyznajcie, skąd możemy wiedzieć co w danej chwili kogoś kieruje, gdy nie znamy jego myśli, a bohaterowie tak naprawdę nie chcą za wiele o sobie mówić?

     Reasumując, uważam, że jest to niesamowita i przy tym budująca książka warta uwagi, przy której spędzicie miłe chwile, mimo tych dwóch malutkich minusików. Każda strona wypełniona jest prawdziwą miłością i przyjaźnią jedyną na całe życie. Nic tylko czytać!

Teraz już wiem na pewno, że tam, na końcu tęczy, czeka na mnie spełnienie marzeń.

Ocena: 8/10 

 

 Czytaliście? Macie zamiar przeczytać? I czy wierzycie w przyjaźń damsko- męską? Piszcie w komentarzach ;)

-------------------

*cytaty pochodzą z książki (str.54, 160, 416)